کد مطلب:29699 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:83
5670. امام علی علیه السلام: [ خداوند] عزّوجل فضای بین جَو و زمین را گسترانْد و هوا را برای تنفّس ساكنان زمین، آماده ساخت، و اهل زمین را با آنچه لازم داشتند، در آن ساكن كرد، و [ حتّی] زمین های خشك را كه آب چشمه ها از رسیدن به قسمت های پست و بلند آن ناتوان اند و جوی های كوچك و بزرگْ بِدان نمی رسند، رها نساخت. ابرهایی آفرید تا با آنها قسمت های مُرده زمین را زنده كند و در آنها گیاه برویانَد. ابرهای پاره پاره و پراكنده در هوا را به هم آورد تا آبی كه درون ابر بود، بجنبد و آنها را چون دوغِ درون مَشك به هم زد. برقِ ابر در كرانه های آسمان درخشید و درخشش آن، در دل ابرهای سیاه و سفید متراكم، آرام نگرفت. از آن، بارانی تندْ روان گردید، دامنه های كشیده ابر به زمینْ نزدیك شد، و باد جنوبْ آن را دوشید تا قطره های درشت آن، از دِلِ ابر، بیرون آید. و ابر را چون شتری كه سینه و پهلوی خود را در زمین می گسترانَد، در هوا گسترانْد و بار سنگینی را كه بر دوش ابر بود، فرو ریخت و با آن باران، از زمین های خشك، گیاهْ بیرون آورد و از جای جای كوه ها، علفْ سبز گردانید و زمین، به زینت مَرغزارهایش شادمان گشت و در جامه ای كه از گل ها و پیرایه شكوفه های تازه و شادابْ پوشیده بود، درخشید و همه آنها را خوراك مردمان و غذای چارپایان قرار داد و در كرانه های زمین، راه ها گشود و برای پویندگان این راه ها، نشانه هایی را برافراشت.[2].
.